مقایسه تاثیر بازخورد خودکنترلی با سطوح مختلف بازخورد غیر کنترلی بر اکتساب، یادداری و انتقال قابلیّت تشخیص خطا در تکلیف تولید نیرو

چکیده هدف از انجام این پژوهش مقایسه اثر بازخورد خودکنترلی با سطوح مختلف بازخورد غیر کنترلی (کاهش فراوانی آگاهی از نتیجه) بر قابلیت تشخیص خطای تکلیف تولید نیرو بود. برای دستیابی به‌این هدف 50 آزمودنی داوطلب به طور تصادفی در قالب 5 گروه خودکنترلی، جفت شده، 30%، 50% و 100% آگاهی از نتیجه قرار گرفتند. از دستگاه تولید نیرو استفاده شد. گروه‌ها نیروی ملاکی را در 6 بلوک 12 کوششی در مرحله اکتساب تولید کردند. گروه 30% KR در 22 کوشش، گروه 50%KR در 36 کوشش، گروه 100% KR در 72 کوشش، و گروه خودکنترلی هر زمان که درخواست دریافت بازخورد داشتند آگاهی از نتیجه ارائه گردید. نیروی ملاک در مرحله اکتساب و یادداری برابر 20% و در مرحله انتقال 30% بیشنیه نیروی تولیدی هر فرد بود. برای مرحله اکتساب از تحلیل واریانس عاملی مرکب و در مرحله یادداری و انتقال از تحلیل واریانس یک متغیّره استفاده کردیم. نتایج در مرحله اکتساب و یادداری نشان داد که گروه خودکنترلی و بازخورد با فراوانی 100% عملکرد بهتری نسبت به سایر گروه‌ها داشتند. همچنین در مرحله انتقال گروه خودکنترلی نسبت به سایر گروه‌ها داری عملکرد بهتری بود. به طور کلی می‌توان به‌این نتیجه رسید که دادن حق انتخاب به آزمودنی‌ها در دریافت بازخورد به دلیل مزایای که دارد باعث افزایش قابلیت تشخیص خطا نسبت به کاهش فراوانی آگاهی از نتیجه می‌شود. همچنین می‌توان گفت که برنامه‌ریزی بازخورد بر مبنای آزمودنی مداری مؤثّرتر از برنامة مربّی‌مداری است.